(025) dusza-ognia.blogspot.com

Oceniany blog: Dusza ognia

Oceniający: Heladas

Pierwsze wrażenie:

Interesujące. Dwa słowa zawarte w blogu, a do tej pory nie wiem, co znaczą dla Twojego opowiadania, o czym będzie Twoja historia. Kieruję się w klimaty fantastyki, mrocznej, owianą różnymi przygodami. Pozytywny odbiór niszczy napis na nagłówku, który nie jest żadnym, konkretnym przesłaniem, a powieleniem adresu bloga. Belka sympatyczna, podpowiada, jakie przeszkody bohaterowie będą musieli przezwyciężyć. Pod menu napisałaś, że autor cytatu jest anonimowy, dobry pomysł. Nikt nie będzie miał do Ciebie pretensji. 

9/10

Szablon:

Całe opowiadanie jest oparte na czasach XIX wieku, zatem zamek będzie Twoim asem w ręku. Jednak ktoś, kto chce pisać podobne opowiadanie, którego akcja dzieje się w minionych wiekach, opowiadające o świecie arystokracji wpadanie na podobny pomysł. Myślałaś kiedyś nad zmianą motywu? Pozostałe szczegóły łączą się bez problemu.

3/5

Posty:

Przechodzimy do ważnego składnika ciast. Trochę już wiem o Twoim opowiadaniu, czytałam wcześniej przy pierwszych podejściach oceny. 

Prolog:

Odpowiednia długość wita moje oczy! Za nią otrzymasz dodatkowo gorącą czekoladę ze śmietanką na wierzchu. Przybliżasz  historię w narracji pierwszoosobowej. Sama akcja prologu  zaskakuje. Używasz ciekawych słów, aby zaintrygować czytelnika.  Do bohaterki poczułam sympatię.  Czy pokona przeciwności losu, jak sobie poradziła? 

 „Zdmuchuję więc świecę” – bez słowa „więc”. Zdanie nie jest błędem, ale bez tego słowa lepiej się czyta.

Napisałaś genialnie opis zamczyska. Aż mam ochotę na własną rękę poszukać tego miejsca, dowiedzieć się, jakie niespodzianki kryją się za jego potężnymi murami. 

Rozdział pierwszy:

W każdym akapicie coś się dzieje, brniesz do przodu. Podtrzymujesz wybraną narrację, raz zmieniłaś na inną. Przygody Ellie zaczynają się od czasów jej dzieciństwa, a w późniejszych notkach – dorastania. Nie jest niewiniątkiem, ma charakter i razem z bratem codziennie urządzają dzikie wyprawy. Czyta się lekko. Bohaterowie mają wyraźne charaktery.

Rozdział drugi:

Wyobrażam sobie każdą osobę bardzo realistycznie. Pojawiła się narracja trzecioosobowa, chociaż miło się czyta opowiadanie z perspektywy Ellie. Jak ona zareaguje na decyzję matki? Wiadomo , że dziecko niewiele wypowie się na ten temat. Może zrozumieć uczucia dorosłych, swoje własne, ale nie jest gotowe do opowiedzenia o tym każdemu, dlatego wybaczam u Ciebie nagłą zmianę narracji. Niektórzy mogą tego nie zrozumieć i przy pierwszych rozdziałach trochę zgubić wątek, jak ja na początku. Na to rady nie ma, trzeba zrozumieć, co autor chciał przekazać poprzez zmianę narracji. 

 „że jest  bogaty” – za duża spacja między wyrazami.

„ujęła się” – zamiast „ujęła” bardziej odpowiada „wstawiła” albo „Sophie broniła chłopca”. Gdy zobaczyłam słowo „ujęła” od razu skojarzyłam sobie z chwilą, kiedy chłopak chwyta dłoń dziewczyny.

Rozdział trzeci

Dziewczyna przeżywa wewnętrzne zmiany. Nie chce być kobietą według wzorca. W głębi serca czuje, że powinna robić coś innego niż inne dziewczyny, zachowywać się inaczej, po swojemu. Przez swój upór zrealizuje każde marzenie.  Pojawia się nowy członek  rodziny – jeszcze jeden brat, Ellie trochę mu zazdrości. Powraca Gilles, który  jako dziecko wykazywał życiowy bunt.

„Na mnie nie zwracał już uwagi, kiedy mnie spotykał, patrzył na mnie dziwnym wzrokiem, jakby spotykał ducha” – wkradło się powtórzenie słowa „mnie”. Szyk zdania jest poprawny, jednak przeczytaj to zdanie na głos, aż taka ilość „mnie” nie jest potrzebna.

„Sporadycznie tylko widywałam swoich rówieśników” – bez słowa „tylko” będzie okay.

Rozdział czwarty

Początkowe rozdziały są krótkie, zarazem wciągające. Nie wiem, jak Ty to robisz. Po długiej nieobecności na Twoim blogu nie mogę doczekać się, kiedy znowu przeczytam ten sam rozdział. Gilles nareszcie mógł porozmawiać z siostrą. Bardziej lubię Gillesa. Nie zmieniłaś go ani trochę, ale ich ojca mogłaś. Do tej pory nic nie zrobił, nie dał rady sprzeciwić się własnej żonie, kiedy był niezadowolony z wyjazdu syna. Owszem, utrzymywał sekretne tajemnice Ellie o jej wyprawach,  mógł dać jej więcej miłości, skoro w dzieciństwie był dla niej najlepszym człowiekiem na świecie. Poza nim do tej pory nie miała nikogo, żadnego wsparcia. 

W drugim akapicie od słowa „odkąd” do „otworzyłam książkę” jest powtórzenie. 

Wskażę  zdania z „więc”: „Usiadłam więc na ławce” , „sięgnęłam więc po tom” , „ Zacisnęłam więc powieki”.

Rozdział dziesiąty

Opuściłam dobrze znany początek. Matka wysłała Ellie do szkoły dla dziewcząt, co oznaczało ponowną rozłąkę z bratem. Ellie nie przeżywa tego dobrze, z nią jest coraz gorzej. Wcale nie dziwi mnie jej zachowanie. Kiedy wita się z Gillem, Ellie czuje się znacznie lepiej. Czy między nimi będzie coś większego niż braterska miłość? Na to się zapowiada. Zauważyłam powtórzenia. W oczy rzucało się słowo „jednak”. Nie poddajesz się, wciągasz bardziej czytelników w wymyślony przez siebie świat. 

Rozdział jedenasty

Matka Ellie z pewnością coś knuje wobec córki. Najpierw wychowanie, a teraz prezentuje młodą damę na przyjęciach. Nie przepadam za nią. Wydaje się być chłodna w stosunku do wszystkich, zarazem zbyt egoistyczna. A Ellie? Grzecznie dostosowuje się do sytuacji, nie chce się sprzeciwiać matce, zupełnie jak ojciec, może po nim tą cechę odziedziczyła? Nie mam urazy do Elodie, postać ma przed sobą przyszłość i może jej losy inaczej zostaną rozstrzygnięte. Przynajmniej postawiła się na końcu, kiedy dziwny facet zaczął rozbierać ją wzrokiem. 

„Nawet kolejne sesje z rozmaitymi krawcowymi wydawały mi się miłych urozmaiceniem.” – zamiast „miłych” powinno być „miłym urozmaiceniem”.

Rozdział dwunasty

Ten rozdział potwierdził moje przypuszczenia, które odnoszą się do matki Elodie. Po co sprowadziła do domu znowu tego mężczyznę, którego Ellie nie znosi? Spotkanie przyniosło więcej przykrości niż korzyści. Mężczyzna, o ciężkim nazwisku do powtórzenia w ocenie, rozdrapał stare rany dotyczące Ernesta, doskonale wiedząc, że młoda dama nie ma najmniejszej ochoty wspominać bolesnych wydarzeń. Na domiar złego, nie ma w pobliżu Gillesa. On by coś zrobił, przepędził jakoś mężczyznę od siostry. Błędy? Nie zauważyłam, nawet powtórzenia mocno nie raziły, a to tylko świadczy o Twojej uwadze, jest zdecydowanie lepiej. Długość rozdziałów z biegiem akcji także się wydłuża. Dbasz o bohaterów, przyciągasz czytelnika. 

Rozdział trzynasty

Mniej wyraźny bohater zamierza zabrać głos? Mowa o ojcu Elodie, zapowiada się rozmowa między córką a ojcem. Matka zapewnia córce częste spotkanie z Letchworthem. Nie była zachwycona protestom dziewczyny. Zaczynam się martwić o jej przyszłość. 

Obecnie jest 14 rozdziałów? Lunatyczko, nie wiesz, jak szybko przebrnęłam przez Twoje posty i zdziwiłam się, kiedy dotarłam do ostatniego rozdziału. Na podstawie analizy mogę  poradzić sprawdzanie rozdziałów przed publikacją, zmiany formatu. Raz czcionka jest inna, drugim razem jest jeszcze inaczej. Zdarzają się powtórzenia. Bety żadnej nie potrzebujesz, opowiadanie od początku pisane jest sensownie, widać z daleka Twoją pracę i cierpliwość do bohaterów. Nie zmieniaj ich, chociaż jako czytelniczka i fanka Gillesa pragnęłabym pogłębić jego wątek z Elllie, jak na razie te postacie ciągle się mijają i są między nimi częste rozłąki niż wydarzenia z poważnymi rozmowami. To samo tyczy się ojca Ellie. Wyczekiwałam długo na rozmowę między nimi, głównie zajmujesz się matką dziewczyny, która cały czas coś planuje. 

19/35

Linki i dodatki:

Linki jak najbardziej zadbane, posegregowane, mogę z łatwością odnaleźć to, co potrzebuję.

5/5

Opis „o mnie” :

Krótko i rzeczowo. Nie podałaś swojego imienia, napisałaś, co lubisz i dałaś do siebie namiary kontaktowe, jakie książki lubisz czytać. W sumie, nad tym się zastanawiałam.

5/5

Punkty dodatkowe:

Za brata bliźniaka Elodie. 

1/5

Podsumowanie:

Przyda się zmiana szablonu, popracuj nad formatem opowiadania, jego czcionką, czy tekst ma być wyjustowany czy nie, tego typu techniczne sprawy. O innych wspominałam powyżej, dlatego nie będę tutaj tego powtarzać.

Razem: 44/65

Ocena: Czekoladowy Muffin. Zasłużona czwórka.

Moja kolejka od dnia dzisiejszego będzie odblokowana.  Sesja dobiegła końca i nie było tak źle, jak sie spodziewałam. Poza tym, jest sprawa, o której chciałabym wspomnieć. Dochodzą do mnie słuchy, że Cukiernia ma się źle, są zastoje, a Samotny (bez urazy) nic nie robi. Dziwnie się czuję, kiedy od swoich znajomych czytam takie spostrzeżenia i niechętnie przyznaje im racje. Tu nasuwa się  pytanie Fioletowej - po co stawialiśmy Cukiernie na nogi?